Ηπατοκυτταρικός Καρκίνος

Ο κίνδυνος ανάπτυξης ηπατοκυτταρικού καρκινώματος σε κιρρωτικό ήπαρ μετά από 20 χρόνια είναι περίπου 5% στις γυναίκες και 20% στους άντρες. Σχετίζεται συχνά με χρόνια λοίμωξη από ηπατίτιδα Β ή C καθώς και με κατάχρηση αλκοόλ. Σπάνια νοσήματα, όπως η αιμοχρωμάτωση και η ανεπάρκεια α-1 αντιθρυψίνης, αυξάνουν τον κίνδυνο εμφάνισης ηπατοκυτταρικού καρκίνου.

Σε ασθενείς με κίρρωση, η ανάπτυξη ηπατοκυτταρικού καρκινώματος οδηγεί συχνά σε ταχεία επιδείνωση της ήδη διαταραγμένης ηπατικής λειτουργίας γεγονός που μπορεί να καθυστερήσει τη διάγνωση, καθώς μπορεί να θεωρηθεί εσφαλμένα ως εξέλιξη της κίρρωσης. Τα συμπτώματα είναι μη ειδικά καθώς οφείλονται κυρίως στην υποκείμενη κίρρωση και περιλαμβάνουν πόνο στην κοιλιά, ίκτερο (κίτρινο χρώμα του δέρματος και των επιπεφυκότων), ασκίτη (συλλογή υγρού στην κοιλιά), διαταραχές στην πήξη του αίματος με εκχυμώσεις δέρματος ή αιμορραγικές εκδηλώσεις, ανορεξία, απώλεια βάρους, ναυτία και έμετοι. Σε ασθενείς χωρίς κίρρωση μπορεί να εμφανίζεται μόνο με άλγος στην κοιλιά και ψηλαφητή μάζα στην περιοχή του ήπατος. Είναι δυνατόν επίσης να εκδηλωθούν συμπτώματα όπως διάχυτα άλγη από μεταστατική νόσο των οστών.

Ο έλεγχος της ηπατικής λειτουργίας με εξετάσεις αίματος είναι συνήθως παθολογικός, αλλά αυτό από μόνο του δεν αποτελεί κριτήριο διάγνωσης ηπατοκυτταρικού καρκίνου. Βοηθητική στη διάγνωση της νόσου είναι η μέτρηση του δείκτη άλφα-φετοπρωτεΐνη (a-FP). Σε ασθενείς με κίρρωση, επίπεδα <10 ng/ml απομακρύνουν τη διάγνωση, ενώ τιμές >500 ng/ml σχεδόν επιβεβαιώνουν τη νόσο. Ο έλεγχος του ήπατος με υπερηχογράφημα ή με αξονική τομογραφία συνήθως αναδεικνύει την παρουσία μια μεγάλης μάζας ή πολλαπλών μικρότερων, αλλά όταν συνυπάρχει κίρρωση ήπατος, η ύπαρξη κιρρωτικών όζων μπορεί να κάνει δύσκολη τη διαφορική διάγνωση μεταξύ κίρρωσης και καρκίνου.